Graham Bridgstock van de London Daily Mail interviewde wijlen professor Chris Barnard in 1998.
july 28, 1998
Professor Christiaan Barnard voerde ’s werelds eerste harttransplantatie uit in 1967. Maar zijn glansrijke carrière werd door de diagnose reumatoïde artritis in 1983 drastisch verkort. Als beroemdheid ging hij om met de mooiste vrouwen en op 75 jarige leeftijd woont hij samen met zijn derde vrouw (41 jaar), hun zoon Armin (9 jaar) en dochter Lara (14 maanden). Rond mijn dertigste ben ik hart chirurgie gaan studeren aan de Universiteit van Minnesota in Minneapolis en sinds die tijd maakt ook pijn deel uit van mijn leven.De pijn in de voeten die ik had als ik de hele dag aan de operatietafel stond schreef ik toe aan het het schaatsen op geleende schaatsen die te strak zaten. Echter toen ook de pijn opstak in andere gewrichten bezocht ik een reumatoloog. Hij onderzocht me, nam bloedmonsters bracht hij voorzichtig het nieuws waar ik al bang voor was; ik bleek reumatoïde artritis te hebben. Om uit te blinken in je vak moet je ’s ochtends als je opstaat verlangen naar je werk. Echter in 1983 werd ik gedwongen met pensioen te gaan, de pijn had het verlangen naar mijn werk weggenomen. In plaats daarvan zocht ik excuses om niet te hoeven te opereren.
Nu zit de pijn overal; in mijn handen, heupen, nek, schouders, knieën en zelfs in mijn spieren en pezen. Mijn voeten, waarmee het allemaal begon, zijn nu kreupel en ik moet een brace dragen om een juiste houding te forceren. Als publiek figuur met reumatoïde artitis wil iedereen je uiteraard genezen.
Een man adviseerde me zelfs een kwartje onder mijn rechter voet, en een dubbeltje onder de linker voet te leggen. Sommige brouwsels die mensen me toestuurde roken en zagen er zo slecht uit dat ik ze niet durfde in te nemen uit angst voor vergifitiging. Deze dingen bewaar ik allemaal in een museum wat ik heb voor mensen die er eventueel onderzoek naar willen doen. De meest bizarre remedie die me geboden werd kwam van een Zwitserse kliniek die beweerde dat de oplossing lag in het injecteren van foetale cellen van lammeren. In een periode van 10 jaar behandelen ontving ik gemiddeld 3 injecties per jaar en eindigde met in totaal 36 injecties. Het was niet alleen erg pijnlijk maar het veranderde mijn klachten totaal niet. De waarheid bleek, er is geen remedie voor rematoïde artritis hoewel er wel een aantal natuurlijke remissies zijn van tijd tot tijd.
Echter, na het bekijken van experimentele studies en klinische bevindingen ben ik begonnen met een nieuwe methode van pijnbestrijding genoemd Actie Potentiaal Simulatie, afgekort APS Therapy. Het werkt door het sturen van een kleine elektrische stroom in het getroffen gebied om de pijn te verlichten. De eerste keer dat ik het probeerde, zes maanden geleden, voelde ik al verlichting na slechts 16 minuten.
Nu houd ik het apparaat in mijn kast en gebruik het drie keer per week op pijnlijke gewrichten en op mijn rug voor het stimuleren van neuro-hormonen, de natuurlijke opiaten die door het lichaam uitgescheiden worden om pijn te bestrijden. Waar ik voorheen dagelijks ontstekingsremmers slikte gebruik ik nu een dosis per 3 dagen. Aangezien de pijn de kracht aan het lichaam onttrekt kun je met minder pijn al snel je mobiliteit verbeteren. Afgezien van reumatoïde artritis, ik ben een zeer gezonde man.
Pijn is niet prettig maar je kunt er mee leren leven. Op mijn 75-ste ben ik 1,85 meter en 81 kg, ik heb al mijn eigen tanden nog, niet eens een enkele kroon, ik kan lezen zonder bril en ik ben nog net zo actief als toen ik nog chirurg was. Tegenwoordig doe ik veel liefdadigheidswerk en schrijf ik romans waarvan sommige over de geeeskunde. Ook het vaderschap houdt me jong op mijn leeftijd. Tot op heden heb ik zes kinderen uit drie huwelijken.
july 28, 1998
Professor Christiaan Barnard performed the world’s first heart transplant in 1967. But his glittering career was cut short in 1983 by rheumatoid arthritis. Once famous for his film-star good looks and the glamorous women he dated, at 75 he lives in Cape Town with his third wife Karin, 41 years his junior, their son Armin, nine, and daughter Lara, 14 months. Pain has been my companion every day and night since I was 30 and studying heart surgery at the University of Minnesota in Minneapolis.
Standing all day at the operating table, I initially blamed the pain in my feet on having gone ice skating in a pair of borrowed skates that were too tight. Eventually, however, when the pain started affecting other joints, I consulted a rheumatologist. He examined me, took blood samples and then gently broke the news I had been dreading: I had rheumatoid arthritis. To be good at your profession you have to get up in the morning and be hungry for work. But by 1983, when I was forced to retire, the pain had robbed me of that hunger. Instead, I was thinking of excuses to avoid operating.
Now the pain is everywhere: in my hands, hips, neck, shoulders, knees, wrists and even my muscles and tendons. My feet – where it all began – are crippled and I have to wear a sort of brace, called metatarsal bars, to avoid standing on the balls of them. Inevitably, if you’re a public figure with something such as rheumatoid arthritis, everyone wants to cure you.
One guy even advised me: ‘Put a nickel under the sole of you right foot and a dime under the sole of your left.’ Some concoctions people have sent me look and smell so evil that I’m afraid to try them, in case they poison me. So I keep them in a museum I have for anyone who wants to do some research. But the most bizarre remedy was from a Swiss clinic that claimed injecting foetal cells from lambs was the answer. Over ten years, I underwent the treatment three times and had a total of 36 jabs. Not only was it very painful, but it made no difference at all. The truth is, there is no cure for rheumatoid arthritis, although there are some natural remissions from time to time.
However, after looking at experimental studies and clinical findings I have started a new method of pain control called Action Potential Simulation. It works by sending a small electric current into the affected area to relieve the pain. The first time I tried it, six months ago, I felt relief after only 16 minutes.
Now I keep the machine in my wardrobe and use it three times a week on painful joints and on my back to stimulate the release of neuro hormones, the natural opiates secreted by the body to combat pain. Whereas before I had tried to take anti-inflammatory drugs every day, it’s every three days now. And since pain saps your strength, with less pain your mobility improves. Apart from rheumatoid arthritis, I am a very healthy man.
Pain isn’t pleasant but you can learn to live with it. At 75, I’m 6ft 1in and 12st 11lb. My teeth are all my own, not even a crown, I can read without glasses and I’m as active as I was when I was doing surgery. These days I do a lot of charity work, some novels, some on medicine. Being a father again at my age keeps me young too. The score so far is six children from three marriages.
Professor Chris Barnard overleed op 2 september 2001 in Cyprus, waar hij op vakantie was – hij werd 79 jaar oud.
Christiaan Neethling Barnard werd op 8 november 1922 geboren in het kleine stadje Beaufort West, in de West-Kaap, Zuid-Afrika. Zoon van een pastor, één van zijn vier broers stierven aan hart-en vaatziekten op vijf jarige leeftijd, deze gebeurtenis heeft een grote invloed gehad op de beroepskeuze van Chris. De jongere broer van Chris, Marius, volgde Chris in zijn voetstappen en werd uiteindelijk de rechterhand van Chris op de afdeling hartchirurgie.In 1946 studeerde hij af (BS, CHB) van de Universiteit van Kaapstad. In 1953 ontving hij de graad van Master in de geneeskunde (MMED) van de Universiteit van Kaapstad, en in hetzelfde jaar werd hij bekroond met een MD (doctor in de geneeskunde) graad van dezelfde universiteit op een proefschrift over tuberculeuze meningitis. Hij werd vervolgens benoemd tot griffier (resident) in de afdeling Heelkunde, in het Groote Schuur Ziekenhuis. In 1956 ontving hij een beurs voor een tweejarige postdoctorale opleiding in de cardiothoracale chirurgie aan de Universiteit van Minnesota, Minneapolis, USA. In 1958 ontving hij een Master of Science in chirurgie en in hetzelfde jaar ontving hij de “Doctor of Philosophy” graad.
Hij werd erkend als een briljante chirurg met veel bijdragen aan de behandeling van hart-en vaatziekten en werd gepromoveerd tot hoogleraar Chirurgische Wetenschap in de afdeling Heelkunde van de Universiteit van Kaapstad in 1972. Professor Barnard ontving vele prijzen door de jaren heen ook de titel van emeritus hoogleraar (1984).
Hij was geliefd bij zijn patiënten over de hele wereld.